Florencia Canale: "Wat mij altijd interesseert is de wond van het personage, het monster."

Het is een zonnige herfstmorgen in het historische Café de los Angelitos , een plek die doet denken aan een Gardel, en die is uitgeroepen tot een van de bekendste bars van Buenos Aires. Ze drinkt koffie zonder suiker en glimlacht. Florencia Canale is vriendelijk en hartelijk, maar ook categorisch als het gaat om de waarheid in zwart-wit. Hij komt met Clarín praten over zijn meest recente boek , La Cruzada (Planeta, 2025), over het leven van Catalina de Erauso, beter bekend als de non Ensign.

De auteur poseert met gemak voor foto's en schrijft in haar toespraak sappige koppen. “Vergeet niet dat ik ook journalist ben”, zegt hij met een veelbetekenende knipoog. Na een korte uitstapje naar het modellenwerk en zingen ging Canale naar de faculteit Letteren en al snel werden boeken voor haar ‘meer dan een studieobject, een essentieel voedingsmiddel’, zegt ze.

Eerst werkte ze als voorlezer voor grote uitgeverijen. Later werd hij journalist en begon hij schrijvers te interviewen. "De redacteuren vroegen me constant wanneer ik ging schrijven, wanneer ik er aan toe zou komen. Toen ik dacht dat ik iets te zeggen had, besloot ik het te doen ", legt hij uit.

Als nichtje van de zesde generatie van Remedios de Escalada de San Martín werd onderzoek naar het verleden onvermijdelijk. "Mijn DNA is Argentijns DNA", zegt hij. "Mijn grootvader van vaderskant zette me al vanaf heel jonge leeftijd naast hem en vertelde me over die tante. Ze leek me nogal saai, totdat ik naar school ging en erachter kwam", herinnert de auteur zich.

Zo ontstond haar eerste boek, Pasión y traición (Planeta, 2011), over het leven van haar illustere verre tante, die vervolgens zo dichtbij haar kwam te staan ​​dat ze haar bijna onder haar huid zat. " Ik heb mijn thuis gevonden, mijn plek in de wereld: schrijven . Een plek die ik nooit meer wilde verlaten, want weggaan betekent sterven", bekent hij.

Mark Twin zei ooit: "Iemand heeft twee belangrijke data in zijn leven: de dag dat hij geboren wordt en de dag dat hij zijn doel ontdekt. ​​En het lijkt erop dat Florencia geboren is om te schrijven. " De roman over Remedios was meteen een hit. Het boek verkocht als een lopend vuurtje, werd snel een bestseller en wordt nog steeds herdrukt.

Vanaf dat moment stopte Florencia Canale niet meer met schrijven. Tot op heden heeft hij elf andere romans gepubliceerd, alle met een vergelijkbare impact , die het leven, de liefdes, de gevechten en andere belangrijke uitdagingen van historische figuren uit ons land, zoals Manuel Belgrano, opnieuw beschrijven; Juan Manuel de Rosas (hij schreef drie boeken over hem); Justo José de Urquiza; Damasita Boedo, de minnaar van Juan Lavalle; Madame Perichon, de minnares van onderkoning Liniers; Camila O'Gorman en haar stormachtige liefdesverhaal met de jezuïetenpriester Uladislao Gutiérrez; Manuela Sáenz, de minnaar van Simón Bolívar, Bernardo de Monteagudo en nu Catalina de Erauso.

–Hoe kies je je personages?

–Ik kies in ieder geval het personage dat mij vanwege zijn tegenstrijdigheden interessant lijkt. Een soepel, zacht en mooi leven, dat willen we allemaal leiden. We weten dat dit soort levens niet bestaan, maar als het op schrijven aankomt, zijn ze nutteloos. Omdat je conflict nodig hebt om een ​​roman te schrijven. Dus, een personage, mannelijk of vrouwelijk, dat vol schaduwen zit... wat mij altijd interesseert is de wond van het personage, het monster...

–Hemingway zei dat het licht daar vandaan komt…

–En dat zou ik zelfs in het echte leven zeggen. Mensen met een permanente glimlach en altijd vrolijkheid interesseren mij helemaal niet. Ik hou van pijn.

–En Catalina, hoe komt zij over?

–Ik deed onderzoek voor mijn vorige roman, over het verhaal van Bernardo de Monteagudo, en ik had de kleur nodig, zoals wij journalisten zeggen, die andere kant van Monteagudo tijdens zijn tijd in het hulpleger onder bevel van Juan José Castelli, toen de jongens naar het noorden trokken en aankwamen in Bolivia, Chuquisaca, La Paz…

–Natuurlijk was ze daar…

– Ja, dat had ik dus nodig, niet het politieke deel van Monteagudo, dat ik heel duidelijk had. Ik wilde weten naar welke feestjes hij was geweest, welke vrouwen hij had verleid, dat had ik wel een beetje nodig. Er werd veel gesproken over het passerende hulpleger, dat ze een wild feest gaven, dat ze mijnen bij zich hadden... Ik wilde daar graag wat meer over weten...

–Het roddelnieuws uit de geschiedenis…

–Ja, iets uitgebreider. Monteagudo was een man die erg op vrouwen viel. Hij had een behoorlijke reputatie opgebouwd en dat wilde ik. Om erachter te komen welke vrouwen hij had ontmoet, welke vrouwen de deur voor hem hadden geopend naar de Chuquisaca-samenleving, leerde ik Boliviaanse tradities kennen. Tradities zijn heel interessante boeken, teksten met een soort licht uitgebreide etsen over de gebruiken van verschillende volkeren. We hebben tradities uit Salta, Tucumán…

–Hoe bent u bij hen terechtgekomen? Hoe ziet het onderzoeksproces eruit voordat je jouw romans schrijft?

–Als ik besloten heb wie het is, reis ik, als ik kan, naar de plaatsen waar mijn personages zijn geweest. Om The Crusade te schrijven, reisde ik naar San Sebastián (Guipúzcoa, geboorteplaats van Catalina de Erauso) en naar Cotaxtla (Mexico-Stad, waar de hoofdpersoon van het verhaal overleed). Ik koop ook graag boeken; Veel ervan worden niet meer gemaakt, zo niet de incunabelen, en ze zijn erg duur. Sommige dingen staan ​​ook online. Ik kwam Boliviaanse tradities tegen tijdens een waanzinnige zoektocht, want ik ben een boekenwurm.

– Hoe zorgt u ervoor dat u historisch accuraat schrijft?

–In dit geval werk ik samen met een historicus. Ik heb jarenlang samengewerkt met Diego Arguindeguy, een meester der meesters, die helaas een paar jaar geleden is overleden. En nu werk ik samen met zijn vrouw, Graciela Browarnik, die ook historicus is. Ik vraag hem waar ik dit of dat kan vinden… academische kennis is daarbij essentieel.

–En dan komt het proces van fictionalisering… je hebt de historische gegevens en van daaruit schets je het personage, waarbij je je voorstelt hoe hij of zij is, hoe hij of zij denkt…

– Dat is natuurlijk een historische roman. Je hebt historische gegevens bij de hand en wordt erdoor gedomineerd. Vervolgens ga ik het verhaal fictionaliseren. Anders is het een korte roman of een geschiedenisboek. Dus het gevoel is dat ik begin te schrijven en dat het personage in kwestie, in dit geval Catalina, als een skelet is, als een schedel, een bot zonder vlees en ik zie haar niet. Ik vind het moeilijk om haar te zien, ook al ben ik al aan het schrijven en terwijl ik schrijf, beginnen er stukjes vlees op het bot te verschijnen...

–In eerste instantie is ze een hulpeloos meisje dat op vierjarige leeftijd uit de armen van haar vader wordt gerukt en in een klooster wordt opgesloten, en het blijkt dat de volwassen Catalina een heftige metamorfose ondergaat…

–Het gevoel bij deze vrouw is dat ik ook het verhaal vertel van een wrede vrouw, die mensen vermoordt, die bloeddorstig is, en ik moet begrijpen hoe iemand op dat punt komt…

–Het wrede was dat ze op vierjarige leeftijd in een klooster werd opgesloten. En dat was het lot van de meeste vrouwen in die tijd…

-Precies. Of een vrouw nu gedwongen werd te trouwen, als maagd in een klooster of als weduwe, in die tijd bestond er geen ander lot voor een vrouw. Toen ze weduwe werden, was het zelfs een soort cocard om naar het klooster te gaan.

–De taal die je gebruikt is heel traditioneel, je gebruikt idiomen die je uit die tijd kunt raden. Hoe kom je tot die reconstructie?

–De constructie van deze roman, en van alle romans, is de constructie van een wereld, en als ik personages of gewoonten zou verzinnen, en in ieder geval talen zou verzinnen of ze zou omvormen tot de moderne tijd van vandaag, zou het een waardeloze roman zijn; Zo kon ik niet schrijven. Dat overkomt mij bijvoorbeeld als ik naar miniseries of historische films kijk en luister naar acteurs en actrices die hedendaagse taal gebruiken, of zelfs tijdens het voorlezen. Ik bedoel, als ik een boek uit die tijd lees en er komt een woord uit het heden in voor, dan gooi ik het weg.

-Precies. Ik ben in niets anders geïnteresseerd. Ik ga dat soort contracten niet aan. Ik moet een stilzwijgend contract met de lezer sluiten, namelijk: "Laten we terugreizen naar dat moment. We zullen allebei proberen – ik, als schrijver, en de lezer, als lezer – die plekken te verkennen en iemand anders te zijn die die scènes, die gebeurtenissen, bespioneert. Anders voel ik me een bedrieger."

–Weet je al wat je volgende personage zal zijn?

-Ja. Er valt niet veel over te zeggen…

–Wat je kunt: Man of vrouw? Eeuw? Land?

–Vrouw, 16e eeuw. Europa, genoeg

Florencia Canale presenteert haar nieuwste roman , The Crusade, aanstaande zaterdag om 16.00 uur. in de Tulio Halperín Donghi-kamer.